3. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Dwie potęgi zabiegają o duszę człowieka: szatan, który chce ją zgubić (lekcja) i Chrystus, Dobry Pasterz, który nieustannie się o nią troszczy (ewangelia). Przypowieść ewangeliczna odsłania nam wzruszającą tajemnicę miłosierdzia Bożego. Bóg cieszy się z każdego nawrócenia. Dlatego we wszystkich pokusach z ufnością zwracamy się do Niego (antyfony na wejście i na ofiarowanie, graduał). W każdej Komunii świętej Chrystus na nowo nas odnajduje i zwraca ku Bogu.
(Mszał Rzymski w opracowaniu benedyktynów tynieckich, Poznań 1963).
Propria - czyli teksty własne Mszy św. na 3. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego (14 czerwca 2015 A.D.)
Introit
Ps 24:16; 24:18
Réspice in me et miserére mei, Dómine: quóniam únicus et pauper sum ego: vide humilitátem meam et labórem meum: et dimítte ómnia peccáta mea, Deus meus.
Ps 24:1-2 Ad te, Dómine, levávi ánimam meam: Deus meus, in te confído, non erubéscam. V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. R. Sicut erat in …Więcej

św Erazm z Antiochii (+303)
Znany też jako Erazm z Formii. Żył w III w. Pochodził z Antiochii. Za swe zasługi w głoszeniu Słowa Bożego i nawracaniu na wiarę chrześcijańską został obdarzony przez Boga zdolnością wyganiania złych mocy. Powołano go na biskupa rodzinnego miasta Formii, jednak w czasie prześladowań zmuszony był ukrywać się w górach Libanu. Za czasów Dioklecjana schwytano go i poddano torturom, a następnie odesłano do Macedonii. Jak przekazuje tradycja, tam w sposób cudowny został uwolniony z więzienia przez św Michała Archanioła. Udał się do Kampanii, gdzie w miejscowości Formia 10 czerwca 303 r. zmarł w wyniku odniesionych ran.
Gdy w 842 r. Formię zniszczyli Saraceni, relikwie świętego przewieziono do Gaety, gdzie uznano go za patrona miasta. W Europie Zachodniej jego kult przez długie lata był bardzo żywy. Uważano go za patrona chroniącego od zarazy oraz opiekuna marynarzy i żeglarzy. Jest jednym z czternastu świętych wspomożycieli. Wspomnienie przypada* 2 czerwca. Wspomniany …Więcej

Żywot błogosławionego Sadoka, Męczennika
(Żył około roku Pańskiego 1259)
Najazdy tatarskie na Polskę zaczęły się w roku 1241. Po kilkunastoletniej przerwie, kiedy zabliźniły się rany zadane naszej ziemi przez tę straszną klęskę, spadła na nią nowa nawała mongolskiej dziczy. Było to pod koniec roku 1259. Czerń tatarska zniszczyła najpierw ziemię lubelską, po czym wtargnęła w Sandomierskie, przeszedłszy Wisłę pod Zawichostem. Były tu podówczas dwa klasztory zakonu św. Franciszka serafickiego: franciszkanów i klarysek, że jednak klaryski w połowie r. 1259 przeniosły się do Skały pod Krakowem, w chwili najazdu tatarskiego byli w Zawichoście tylko franciszkanie. Los ich musiał być istotnie tragiczny. Tradycja franciszkańska zachowała spis imion zakonników reguły św. Franciszka, zamordowanych przez Tatarów w Zawichoście i pochowanych przy tamtejszym kościele św. Damiana. Imiona tych błogosławionych brzmią: Bartłomiej, gwardian; Stanisław, doktor teologii; Filip, spowiednik; Aleksander, …Więcej

31 maja — Najświętszej Maryi Panny Królowej
Święto Maryi Królowej zostało wprowadzone do kalendarza liturgicznego przez papieża Piusa XII encykliką Ad caeli Reginam wydaną 11 października 1954 roku, w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi. „Po długiej tedy i dojrzałej rozwadze, mając to mocne przeświadczenie, ze wielkie korzyści wynikają dla Kościoła, gdy ta niezbicie dowiedziona prawda zajaśnieje wszystkim widocznie, niby pochodnia promienna, zatknięta na świeczniku — mocą apostolskiej Naszej władzy ustanawiamy święto królowej Maryi, które ma być obchodzone w całym świecie w dniu 31 maja. Nakazujemy również, aby tegoż dnia ponawiano poświęcenie się rodzaju ludzkiego Nieskalanemu Sercu Panny Maryi. W Nim bowiem leży nadzieja nadejścia lepszego wieku; triumfu wiary i chrześcijańskiego pokoju” — napisał w encyklice papież Pius XII.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny
Do najdawniejszych i najbardziej popularnych modlitw Kościoła należą …Więcej

2. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
Chrystus wyzwolił nas z niewoli szatana i grzechu i wprowadził do swojego Kościoła (antyfona na wejście, lekcja). Powołanie do Kościoła wiąże się z zaproszeniem na ucztę eucharystyczną i na biesiadę życia wiecznego. Eucharystia nie jest nagrodą, lecz posiłkiem, do którego winni zbliżać się zwłaszcza chorzy i słabi (ewangelia). Udział we Mszy świętej przez Komunię świętą pomaga nam z dnia na dzień wzrastać w łasce Bożej (sekreta). Kto uchyla się od uczty eucharystycznej, naraża się na utratę życia wiecznego.
(Mszał Rzymski w opracowaniu benedyktynów tynieckich, Poznań 1963).
Propria - czyli teksty własne Mszy św. na 2. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego (29 maja 2016 A.D.)
Introit
Ps 17:19-20.
Factus est Dóminus protéctor meus, et edúxit me in latitúdinem: salvum me fecit, quóniam vóluit me.
Ps 17:2-3 Díligam te. Dómine, virtus mea: Dóminus firmaméntum meum et refúgium meum et liberátor meus. V. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto. R. …Więcej

Św. Beda Czcigodny
Benedykt XVI - papież
Drodzy Bracia i Siostry!
Święty, którego sobie dziś przybliżamy, nazywa się Beda. Urodził się w północno-wschodniej Anglii, dokładnie w Northumbrii, w 672/673 r. On sam opowiada, że gdy miał siedem lat, rodzice powierzyli go opatowi pobliskiego klasztoru benedyktyńskiego, by otrzymał solidne wykształcenie: „Od tamtej pory - wspomina - zawsze mieszkałem w tym klasztorze, oddając się intensywnym studiom nad Pismem Świętym, a przestrzegając dyscypliny Reguły i codziennego obowiązku śpiewania w kościele, zawsze przyjemność sprawiało mi uczenie się albo nauczanie, albo pisanie” („Historia eccl. Anglorum”, V, 24). Istotnie Beda stał się jedną z najwybitniejszych wykształconych postaci wczesnego średniowiecza, mogąc korzystać z wielu cennych rękopisów, które przywozili mu jego opaci, powracający z częstych podróży na kontynent i do Rzymu. Nauczanie i sława jego pism zaskarbiły mu wiele przyjaźni z najważniejszymi osobistościami jego czasów, które zachęcały …Więcej