Jest we mnie toń przezroczysta
dla mych oczu zasnuta mgłą -
kiedy, jak potok,upływam zbyt bystro
na tak głębokie nie zasługuję dno.

Tam Pan mój co dzień przychodzi i pozostaje -
smuga krwi gdy zatapia się w śnieg -
i poznany wzajemnie poznaje
i wzajemną obfitością tchnie.

Gdyby wtedy ktoś toń przezroczystą
potrafił odsunąć z mgły,
ujrzano by - w jakiej nędzy,
ujrzano by - w kim -

i ujrzano by - jaka światłość
zalewa przyćmioną toń,
i ujrzano by - w sercu ludzkim,
najprostszym z słońc.

Karol Wojtyła Pieśń o słońcu niewyczerpanym