23 września minęła 51 rocznica śmierci ojca Pio – kapucyna którego Jan Paweł II ogłosił świętym w czerwcu 2004 roku w obecności trzystu tysięcy wiernych. Ojciec Pio otaczany jest w całych Włoszech a już szczególnie w południowych, niebywałą wprost czcią jak rzadko który święty w przeszłości. Już za życia wielbiły go tłumy, wielu szukało u niego pomocy fizycznej i wsparcia duchowego. W San Giovanni di Rotonda, gdzie przebywał w klasztorze odwiedzały go pielgrzymki, został tam przewodnikiem duchowym prowadzącym wielu ludzi, regularnie spowiadał, modlił się, uzdrawiał. Przybywały do niego tysiące ludzi w tym znane osobistości; wszystkim udzielał zdecydowanych wskazań dotyczących życia duchowego.
Górny Kościół
„Osoby, które żyły blisko niego, twierdzą, że po stygmatyzacji otrzymał wiele darów duchowych. Wśród nich wymieniają dar uleczania chorych,bilokację, lewitację, dar proroctwa, dar czynienia cudów, zdolność do abstynencji od snu i pokarmów (w jednej z relacji, czytamy, że ojciec Augustyn da San Marco zaobserwował przypadek, gdy ojciec Pio był w stanie żywić się jedynie samą Eucharystią przez przynajmniej 20 dni), zdolność do czytania w ludzkich sercach, dar mówienia w nieznanych mu językach, dar nawracania i zapach perfum lub kwiatów wydobywający się z ran po stygmatach”. Był prostym człowiekiem -synem biednych wieśniaków z Pietralciny. Jego życie pełne było kontrowersji i dwuznaczności. Posiadał pewien rodzaj egzaltacji i ekstrawertyczności trudny do zaakceptowania dla współczesnego człowieka. Był niewątpliwie osobą, która swoją postawą religijną, swoim życiem odpowiadała na zapotrzebowanie na taką wiarę ówczesnych ludzi dotkniętych biedą, niesprawiedliwością i wojną. Niektórzy (nawet wśród hierarchów kościelnych) posuwali się do oskarżeń o oszustwa, ale im więcej budził nieufności w strukturach Kościoła, tym bardziej wielbiony był przez prostych ludzi. I tak też było po jego śmierci. Jednak niejasności pozostało bardzo wiele. Nie zamierzam ich roztrząsać. Napisano wiele książek na jego temat, nakręcono film, można się zapoznać i wyrobić sobie zdanie. Jan Paweł II kanonizując go nie miał wątpliwości.
Widok ogólny na kryptę z grobowcem Ojca Pio
Kult świętego ojca Pio wzrasta i szerzy się na cały świat. Na całym świecie jest już ponad 3000 „Grup Modlitewnych Ojca Pio”, w których zrzeszonych jest łącznie blisko 3 miliony członków. Istnieje wiele parafii pod jego wezwaniem. Ale przypomniał mi się epizod związany z Aleksandrem Watem autorem książki „Mój wiek”. Wat pod koniec życia nawrócił się i będąc już na emigracji, ciężko chory udał się do Ojca Pio wyspowiadał się i prosił o pomoc. I jak opisuje spotkał się z obojętnością i dużym dystansem, tak że to spotkanie było dla niego dużym rozczarowaniem.
Mozaika Swięty Franciszek ofiarowuje chleb Ojcu Pio
Miliony pielgrzymów przybywających corocznie do San Giovanni di Rotonda spowodowały konieczność wybudowania nowej większej świątyni pozwalającej obsłużyć tak wielką masę ludzi.1 lipca 2004 roku Jan Paweł II poświęcił Sanktuarium Ojca Pio w San Giovanni di Rotonda z nowo wybudowanym kościołem pod wezwaniem świętego Ojca Pio. Sanktuarium to składa się z Kościoła i Bazyliki Matki Bożej Łaskawej (CHIESA SANTA MARIA DELLE GRAZIE), Kościoła Ojca Pio, Drogi Krzyżowej, zabudowań klasztornych ojców kapucynów oraz szpitala.
Święty Franciszek nawraca muzułmanów
Święty Franciszek u stup Dzieciątka
Święty Franciszek i klaryski pod krzyżem
Święty Franciszek ofiarowuje Chrystusowi świątynię
Ojciec Pio za pomocą bilokacji odwiedza kardynała Mindszentego w więzieniu
Powołanie Ojca Pio
Ojciec Pio otrzymuje stygmaty
Kościół został wybudowany według projektu jednego z najsłynniejszych współczesnych architektów – Renzo Piano. Świątynia jest dwupoziomowa:górny kościół typu halowego może pomieścić 6500 wiernych. Zajmuje powierzchnię 4700 m2. Zachwyca otwarta przestrzeń zamknięta 21 wielkimi,kamiennymi łukami wychodzącymi promieniście zza ołtarza we wszystkich kierunkach jakby obejmującymi tę przestrzeń. Na łukach tych, które oprócz funkcji dekoracyjnej pełnią funkcję nośną zawieszony jest sferyczny dach trochę o charakterze industrialnym. Za ołtarzem, nieco z boku jest olbrzymia szklana, pokryta witrażami ściana o powierzchni 700 m2. Powierzchnia dolnego kościoła, który pełni rolę krypty liczy około 500 m2 i może pomieścić około 500 osób. Amfiteatralnie umieszczone ławki dla wiernych otaczają grobowiec Ojca Pio o kształcie rotundy lub może trafniej by było nazwać pnia z którego wyrasta sklepienie pokryte złotą mozaiką a w przenośni umacnia się wiara. Ciało wystawione na widok publiczny znajduje się za szybą. Powierzchnia rotundy pokryta mozaiką tak jak ściany i sufit dolnego kościoła oraz zakrystia, korytarze i kaplica adoracji Najświętszego Sakramentu.
Ukrzyżowanie
Chrystus i Maria Magdalena
Ukrzyżowanie
Ucieczka do Egiptu
Chrzest Chrystusa
Mozaiki są cudowne, przedstawiają sceny z życia Chrystusa, Świętego Franciszka i Ojca Pio. Postaci przedstawione są w sposób uproszczony jak u prymitywistów, ale są pełne ekspresji i doskonale oddają istotę życia świętych i Chrystusa, powiedziałbym, że ujęte są na sposób franciszkański. Mozaiki zostały zaprojektowane i wykonane przez słoweńskiego artystę – o. Marko Ivana Rupnika jezuitę (w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach też są jego mozaiki). Złote tło rotundy i i sklepienia tworzy ostry kontrast bogactwa i ubóstwa. Trochę to razi, ale nie pozostawia nikogo obojętnym. Wszystkie sceny i kompleksowość ujęcia świadczą o głęboko przemyślanym zamyśle artystycznym i religijnym. Całość wywołuje niesamowite wrażenie. Właśnie z powodu tych mozaik postanowiłem napisać posta o kościele i przedstawić ich zdjęcia na swoim blogu. Myślę, że ten dolny kościół jest pomyślany jako zadośćuczynienie za cierpienia i nędzę Ojca Pio i w tle świętego Franciszka. Dziedziniec kościelny zajmuje powierzchnię 9200 m2– tu w nabożeństwach może uczestniczyć około 35000 osób. Widoczny z daleka kamienny krzyż mierzy około 40 metrów wysokości. Pod świątynią i placem, poza kryptą, mieszczą się również sale wielofunkcyjne, kaplica spowiedzi z 31 konfesjonałami, muzeum Świętego oraz strefę dla pielgrzymów.
Widok ogólny na rotundę grobowca
Swięci na rotundzie grobowca
Archanioł Gabriel
Ja jestem życiem
Aniołowie
Jest to prawdopodobnie ostatnia chrześcijańska architektura sakralna o takim rozmachu i wymowie artystycznej nawiązująca do najwybitniejszych budowli sakralnych minionych wieków.
Fragment jednej ze ścian mozaikowych
Nauczanie
Są jednak i krytycy budowli kościoła pod wezwaniem świętego Ojca Pio. Jedni wskazują, że nie można się w nim wyciszyć, skupić na modlitwie, że jest bardziej przeznaczony do prezentacji widowisk. Ale jest to moim zdaniem zarzut chybiony, bo obok są dwa kościoły, które znakomicie spełniają to wymaganie. Z tym zarzutem wiąże się inny, że niepotrzebnie wystawiono zwłoki na widok publiczny, że krypta wygląda jak mauzoleum, tym bardziej, że twarz świętego przykryta jest naturalistyczną silikonową maską. Podzielam po części ten pogląd, ale z drugiej strony rozumiem, że Włosi już tak mają. Naoglądałem się we włoskich kościołach tylu relikwii różnych świętych, zmumifikowanych lub nie (np. w bazylice św Piotra są wystawione relikwie Jana XXIII też z silikonową maską), że to tak nie dziwi. Najcięższe są zarzuty, że architekt i jego zespół zaprojektowali i wybudowali świątynię zawierającą symbolikę masońską, bo brak w niej elementów charakterystycznych dla kościoła (jak na przykład zabudowa na planie krzyża). Ten zarzut śmieszy. Budowla służy katolikom i umacnianiu wiary i to wyjątkowo dobrze. Jakie znaczenie mają poglądy czy brak wiary architektów? Zasada odróżniania dzieła od osoby jest naczelną zasadą przy rozpatrywaniu twórczości artystycznej.
Korytarz
Dołączam 35 zdjęć, głównie mozaik. Wszystkie pochodzą z pielgrzymki w 2014 roku.
Dodaj komentarz